In het wiel van: Martin Spel – voorzitter ASC Olympia

In januari vroren de slootjes rondom het wielerparcours langzaam dicht. Maar in het clubhuis van ASC Olympia was het lekker warm, toen we voor onze rubriek ‘In het wiel van …’ spraken met Martin Spel – voorzitter van ASC Olympia.

We beginnen altijd met de vraag: “Hoe ben je bij het fietsen verzeild geraakt?“

Dat was via mijn kinderen. Toen mijn dochter Lisa 13 jaar was, vonden we dat ze een sport moest gaan doen. Ze is geen balsport type, dus we keken uit naar iets anders, bijvoorbeeld roeien of wielrennen. Ze is toen begonnen op de baan met een beginnerscursus bij de Amsterdamse Baanwielerschool. Dat was in de winter en in maart/april is ze meteen doorgegaan op de weg. Op datzelfde moment is onze oudste zoon Bart begonnen met fietsen. Hij was al wat ouder, maar wielrennen leek hem ook wel wat.

Dat was bij ASC Olympia?

Ja, bij Olympia. Lisa is nu 23, dus inmiddels alweer 10 jaar geleden. Via die weg ben ik erin gerold. Zelf heb ik nooit echt gefietst. Ik deed wel triatlons, maar ik was nooit lid van een wielervereniging. Bij ASC Olympia kon mijn dochter lekker beginnen.

Triatlons! Dat is niet mis!

Nou, ik heb nooit een hele gedaan, hoor. Wel een halve triatlon; 2,1 kilometer zwemmen, 80 kilometer fietsen en 21 kilometer lopen. Ja, dat is wel pittig.

Daar moet je wel een echte sportman voor zijn!

Het was wel niet topniveau hoor, maar wel op een goed niveau. Ik heb altijd gesport en ik ben ook gymnastiekleraar van beroep.

“Ons motto klopt: het is voor iedereen leuk om bij ASC Olympia te rijden. Daar zijn we trots op!”

In het dagelijks leven

Wat doe je nu in het dagelijks leven?

Ik ben opgeleid als gymleraar. Toen ik van de academie kwam, heb ik 2 jaar lesgegeven. Het was een slechte tijd en er waren eigenlijk geen banen in te vinden. Via dienstweigering ben ik toen in Amsterdam het jongerenwerk ingegaan. Ik heb 13 jaar bij Impuls gewerkt, een welzijnsorganisatie in Amsterdam-West. Ik deed veel met jongeren en met toekomst naar werk. Ik deed de uitvoering en ook de organisatie. Uiteindelijk ben ik in 2002 met nog twee anderen een eigen bedrijf begonnen. In eerste instantie was dat management en advies. Vervolgens hebben we daar re-integratie aan toegevoegd. Inmiddels zitten daar nog drie andere bedrijven bij. De twee mensen waar ik mee begonnen ben, zijn inmiddels gepensioneerd en dus gestopt. Er zijn twee anderen voor in de plaats gekomen, dus we zijn met z’n drieën. Spel In Control is mijn eigen BV. Implacement Holding is de werkmaatschappij. Daaronder vallen Implacement Projecten (re-integratie), Implacement Services (beveiliging), Match 5 (detachering) en Blue Monday (inburgering).

Je bent een ondernemer als ik het zo hoor.

Nou, het voelt niet zo. Ik ben erin gerold en ik heb nooit een opleiding gevolgd voor het ondernemerschap.

Ook zonder opleiding klink je met al die bedrijven wel als een echte ondernemer! Je hebt er kennelijk wel talent voor en interesse in.

Ja, dat klopt wel. Ik wilde graag de kennis en ervaring die ik had opgedaan met jongeren gebruiken. Ik heb lang rondgelopen met het idee om een eigen adviesbureau rond jongeren werk op te zetten. Om gemeentes en overheden te adviseren over jongerenbeleid. Dat was er nog niet van gekomen en toen kwam ik deze twee mannen tegen, die ik kende van vroeger. We zijn gewoon gestart. Dat was een mooi driemanschap. Inmiddels zijn we 16 jaar verder! Nog een paar jaar en dan is het klaar 🙂

Jeugdwielrennen

Dat wens ik je toe! Het jeugdwerk sluit natuurlijk heel mooi aan bij ASC Olympia.

Ik was altijd al geïnteresseerd in de sport van mijn kinderen. En ik was als vrijwilliger altijd betrokken bij de verenigingen van mijn kinderen. Tom heeft gevoetbald en ik ben jarenlang trainer geweest; 2 jaar bij de F-jes, 2 jaar E en 2 jaar voor het D-elftal. Ik was bijvoorbeeld degene die het Paastoernooi organiseerde voor voetbalvereniging Sloten. Als ouder was ik dus altijd al betrokken als vrijwilliger.

“Het aantal Olympianen met een officiële KNWU trainerscertificering blijft groeien.”

En bij ASC Olympia rolde ik er ook vrij snel in. Er waren toen twee trainers die er allebei mee wilden stoppen. Ik hielp wel eens met de training; omdat ik gymleraar ben, mag ik natuurlijk gewoon lesgeven. Ik werd gevraagd of ik niet meer wilde doen en dat wilde ik best. Het was ook gewoon leuk en we hadden ook al een jeugdcommissie. Toen we afspraken bij mij thuis en hadden ze meteen alle mappen al meegenomen! Vrij snel daarna stopten zij met trainingen geven. Ik heb er nooit problemen mee gehad – want ik vond het ook leuk om te doen – maar dat was niet zo heel netjes.

Bleef je toen als enige trainer over?

Nou, dat kan ik me niet eens zo goed herinneren. Milko Siemons was er toen al en zijn dochter Iris fietste toen ook al bij ASC Olympia.

Gaven jullie toen ook al 2 keer per week training?

Ja, in een klein groepje. Als er 6 kinderen waren, was het veel.

Groeien

Waarvan 2 je eigen kinderen waren.

Ja inderdaad. ASC Olympia heeft het heel moeilijk gehad. De vereniging in die tijd was bijna niets meer. We hadden geen volwassenen en er was alleen nog een klein groepje nieuwelingen en junioren. De nieuwelingen en junioren werden getraind door John Coenders – zijn zoon reed toen nog bij die groep.

Langzaamaan kwamen er meer mensen bij de vereniging en werd de groep groter. Naast Milko, kwam Wim Overdevest erbij en niet veel later voegde ook Annemie Ploeger zich als trainer bij ASC Olympia. In het begin was er eigenlijk niets voor de jeugd. Ik zat dus al snel als jeugdvertegenwoordiger in het bestuur. Dat vond ik ook belangrijk, want dan kon ik meepraten.

We organiseerden ook wel eens een wedstrijd. Amateurs waren er niet, alleen nog oudere renners. Zo heb ik dat ook wel ervaren destijds. Dat is de eerste 2 jaar zo geweest. Maar het is langzaam gegroeid. Milko trainde toen vaak de ouderen en dan deed ik de jeugd. Geleidelijk kwamen er steeds meer mensen bij. Marcel van Schaik, Lucas Eenkhoorn, Harold Brandwijk en Evelien Remmers. Afgelopen jaren is het aantal wel echt goed toegenomen en het aantal Olympianen met een officiële KNWU trainerscertificering blijft groeien.

Wedstrijden

ASC Olympia organiseert interclub wedstrijden, zodat kinderen laagdrempelig aan wedstrijden mee kunnen doen. Daar worden kinderen enthousiast van.

Niet alle kinderen rijden wedstrijden en dat hoeft ook niet. We hebben vier jaar geleden een motto bedacht met 2 pijlers: ASC Olympia is voor iedereen en je kunt trots zijn op ASC Olympia. Dat is het belangrijkste: iedereen moet met plezier kunnen fietsen en je hoeft dus geen wedstrijden te rijden.

En voor interclub wedstrijden hoef je geen toprenner te zijn, om te kunnen meedoen.

Ja dat klopt. Je kunt gewoon lekker meedoen; er is geen drempel. Wielrennen is wat dat betreft wel moeilijk. Bijvoorbeeld voetbal is ingedeeld in niveaugroepen. Als er vier E elftallen zijn, zitten de beste spelers in E1 en elk team is ongeveer van gelijk niveau. Door die indeling speel je ook tegen voetballers van je eigen niveau. Dat kan halverwege het seizoen wel worden bijgesteld; teams die veel hebben gewonnen gaan omhoog en teams die hebben verloren, gaan naar beneden. Dat heb je met wielrennen niet en dat maakt het soms wel lastig.

Daarom vind ik het zo leuk dat we zijn begonnen met de interne competitie. Want het is moeilijk om in te stappen als je wielrennen wél heel leuk vindt, maar niet heel fanatiek bent. Ik heb wel eens gezegd “Waarom gooi je het niet om? Maak grotere leeftijd categorieën en deel het in op niveau.” Bij de interclub wedstrijden zitten nu renners uit twee categorieën bij elkaar in een categorie. Het zou kunnen zijn, dat een goede renner tegen een 2 jaar oudere renner fietst die minder goed is. Dat zou een mooie strijd opleveren. Maar ik realiseer me heel goed: hoe ga je dat regelen? Landelijk kun je dat niet regelen. Over de interclub wedstrijden denken we dus nog na … We kunnen misschien ook nog meer soorten wedstrijden organiseren, zoals een afvalkoers, sprint of nog iets anders. Dan kun je op sommige momenten kinderen nog meer lol geven.

Gewone wedstrijden blijven natuurlijk; daar worden ook de kwalificaties voor het Nederlands Kampioenschap gereden. Maar daaronder ben je vrij om het te regelen, zoals je het wil.

Breed aanbod

“Op de weg zouden we er nog wel een paar trainers bij willen hebben.”

Dat zijn allemaal mooie gedachten en ideeën, heel goed! ASC Olympia is een vereniging die veel verschillende disciplines heeft, zoals baanwielrennen en mountainbiken. Dat is prachtig, maar het lijkt me ook wel eens moeilijk.

Nou nee, het is vooral leuk! We hebben ervoor gekozen om in de breedte zo’n mooi aanbod hebben. Als we willen groeien, moeten we veel bieden, zodat we iets hebben voor iedereen die het leuk vinden om te fietsen. Dat is het uitgangspunt van ASC Olympia. Dat vraagt inderdaad energie en begeleiding. Hoewel ik moet zeggen dat ik het heel leuk vind dat er bij steeds meer groepen, steeds meer mensen komen.

Heel eerlijk: ik heb vorig jaar geen trainingen gegeven. Dat vind ik heel jammer, maar het was niet anders. Ik kon er ook moeilijk tijd voor maken. Het hoefde ook niet meer, want er waren gelukkig trainers genoeg. De trainingen gingen natuurlijk wel gewoon door. We hebben drie mountainbike trainers. Op de weg zouden we er nog wel een paar trainers bij willen hebben. We hebben een basis, van waaruit we kunnen doorgroeien.

Wat ik meer heb dan voorgaande jaren: “Als we het niet hebben, kunnen we het niet doen.” Er zijn veel mooie ideeën bij ASC Olympia – bijvoorbeeld extra trainingen – maar als er geen mensen zijn die het willen doen (vrijwilligers en ouders) dan kunnen we het gewoon niet doen. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor de handbikers. Dat is een kleine groep, waar op dit moment geld bij moet. Dat vinden we niet erg, want we hebben gezegd: iedereen betaalt evenveel contributie.

Als we een eigen, vaste baanafdeling oprichten – wat me fantastisch lijkt! – gaan we ook geen €500 contributie vragen, omdat de huur van het Velodrome betaald moet worden. We gaan geen onderscheid maken. Handbikers zijn ‘een bewerkelijke groep’; er zijn handbikers die graag willen komen, maar er moet dan van alles zijn geregeld. Dat is niet erg en we hebben nu hebben bij Reade en bij de vrijwilligerscentrale aangegeven of er mensen zijn die daarbij willen helpen. Dan moet je denken aan transfer naar de handbike, naar en van de fiets, toilet, vervoer, transport. Als die hulp er niet komt, gaan we het niet doen. Want anders schep je een verwachting, waaraan je moet voldoen.

Dat is een realistische kijk op de verschillende disciplines

Ja, we proberen steeds te kijken naar wat er mogelijk is. Ik zou heel graag een aparte baanafdeling willen. We hebben natuurlijk onze wegwielrenners, Fietsbelles en mountainbikers. Die laatste is geen supergrote afdeling, maar je moet ergens beginnen. Het is hartstikke leuk om te zien hoeveel mensen er op zaterdagochtend met veel plezier mountainbiken. We hebben dan drie enorm enthousiaste trainers: Annemie, Harold en Evelien! Het liefste zou ik dat voor de baan ook willen. Daarvoor zijn wel weer mensen nodig. En de baanhuur is kostbaar, dus je hebt ook geld nodig en dus aparte sponsoren. Soms moeten er meer uren in een dag zitten, haha! Daarvan kan ik dan wat gemakkelijker zeggen: dat komt wellicht in de toekomst of anders komt het niet.

Soms gebeuren er dingen waardoor iets toch lukt. Lucas doet natuurlijk veel met de baan, Jan van Schaik rijdt erg goed en Marcel houdt van de baan. Een paar weken geleden kwam er iemand praten over baantrainingen, wat een vliegwiel zou kunnen zijn voor een aparte baanafdeling. Dat bleek uiteindelijk niet het geval. Nou … dan kan het nu dus even niet. Misschien komt er later nog een kans. Het mooist zou ik het vinden als we nog wat meer amateurs zouden krijgen.

Zelf fietsen?

Zit je zelf nog wel eens op de fiets?

(lachend) Nou … ik heb een blessure aan de achterzijde van m’n been; waarschijnlijk overbelast. Daarna heb ik weinig gefietst en veel rust gehad. Maar ik zit nu af en toe weer op de Tacx. Ik vind het verschrikkelijk. En daarnaast is de combinatie werk en de vereniging een drukke combi. Ik moet voor ASC Olympia ’s avonds veel dingen regelen. En als ik eindelijk eens een avond niets heb, zegt mijn Els ook niet: “Ga jij nou ’s effe lekker fietsen!” We hebben een hondje en die vraagt ook tijd. Ik ben nog op zoek naar een modus om de dag in te delen, zodat het fietsen er beter in past.

Misschien met Routiers Cycling Club? Zij starten op zondag 7 april om 10:00 uur voor rondjes van zo’n 50 à 60 km.

Ja! Daar heb ik zeker aan gedacht! Dat zou echt iets voor mij zijn. Ik kan niet meer mee met de anderen; dat probeer ik ook niet meer. Daar heb ik ook geen zin meer in. Ik zou het nog wel leuk vinden voor de fun. Het irriteert me verschrikkelijk dat ik niet meer zo veel kan fietsen en dat er wat gewicht af moet. Maar aan de andere kant, ik ga ook niet meer …

Neem nog een bleekselderij, haha!

Ja! Daar heb ik geen zin meer in! Maar fietsen vind ik wel heel leuk! Dus als Routiers beginnen, kan ik gewoon op zondagochtend aansluiten. Het is ook een goed moment. Dat kan ik thuis met m’n vrouw afspreken. En ik ben dan met de lunch weer terug.

Toekomstplannen

De nieuwjaarsborrel die we in januari hebben gehad, was heel gezellig. Er waren veel mensen, ook oud-leden. Mensen voelden zich weer betrokken bij de vereniging.

Ja, dat was geweldig! Wat daar gebeurde was er in jaren niet gebeurd: er waren veel mensen en iedereen vond het leuk. Ik denk dat iedereen er positief aan terugdenkt. We hebben nu en scala aan namen en e-mails en dat moeten we verder benutten. Ik wil verderop in het jaar, het 120-jarig jubileumfeest vieren. We hebben het al in het bestuur besproken; dat gaan we zeker doen! Ideeën verzamelen; een jubileumwedstrijd of een toertocht, ook voor de oud-leden. Iets op de baan, misschien een tent en muziek. We gaan van ons 120-jarig jubileum écht een geweldig feest maken! Het kan zo een mooie aanleiding zijn om nog meer mensen naar ASC Olympia te krijgen. Dat de groep Olympianen meer zichtbaarder en herkenbaarder wordt. Je kunt de mensen die nu zijn gekomen gemakkelijk weer een berichtje sturen. Dat heb ik al in het bestuur aangegeven en dan stellen we daarvoor ook budget beschikbaar.

“We gaan van ons 120-jarig jubileum écht een geweldig feest maken!”

Heel mooi! Ik heb er nu al zin in! Je bent alweer een tijd voorzitter van ASC Olympia, in een prachtig driemanschap met Wim Overdevest en Milko Siemons. Waar gaat ASC Olympia heen in de komende jaren?

Tsja, ik ben nu zes jaar voorzitter. We zijn een goed team. Ik ben destijds voorzitter geworden op voorwaarde dat Wim en Milko ook in het bestuur zouden gaan. We kennen elkaar goed en we begrijpen en vertrouwen elkaar. We willen er alle drie wat van maken en we vinden het alle drie geen probleem om extra tijd in de vereniging te stoppen. Dat is prettig. Langzaamaan hebben we het uitgebouwd; zowel op financieel gebied als met de verschillende onderdelen als met het aantal leden. Het clubhuis is ons eigendom – dat is een goede basis – dat kost alleen gas en licht. Met een paar sponsors kom je een heel eind. We kunnen geld apart zetten voor een nieuw dak. Daarnaast is het juryhuis aan vervanging toe; we willen kijken hoe we dat grondig kunnen verbeteren.

Dat is beleid waarbij ook vooruit gekeken wordt.

Ja inderdaad. Er komen op alle fronten gestaag mensen bij. Inmiddels zijn er in het bestuur ook mensen bijgekomen: Eddy Weber als lid, Sandra Prins vanuit de handbikers en Kim Peters voor het vrouwenwielrennen. Dat is hartstikke leuk. En ook het trainerschap zoals Lucas en Marcel dat doen, gaat heel goed. We moeten wat mij betreft nóg meer toe naar aparte teams, die sterker (samen)werken en meer zelfsturend zijn. Dat kan dan eventueel ook met een eigen budget. Zoals bijvoorbeeld een groep trainers, kantine en fietsonderhoud. En dat ze dan eens (per kwartaal) rapporteren aan het bestuur.

Verder wil ik graag één keer per jaar iets doen voor alle vrijwilligers. De moeilijkheid met vrijwilligers is, dat je er op twee manieren tegenaan kunt kijken: het glas is half vol óf het glas is halfleeg. Je kunt altijd zeggen: “Daar staan we weer. Er zijn te weinig vrijwilligers!”. Maar je kunt ook zeggen: “Het glas is half vol. Wie zijn er allemaal?” Als je kijkt hoeveel mensen zich vrijwillig inzetten voor de club, zijn er niet drie! We hebben best veel vrijwilligers, maar het zou nóg fijner zijn als een aantal ouders actiever meedoen.

Er is ook wel eens gesproken over hogere contributie, als je niet meehelpt als vrijwilliger voor de club. Het gevaar daarvan is, dat mensen helemaal niet meer te motiveren zijn als er iets gedaan moet worden, omdat ze het ‘afgekocht’ hebben. Mensen individueel benaderen werkt meestal goed; er zijn echt wel vaders en moeders die willen helpen. Dat vind ik leuk om te zien. We moeten opletten dat we niet te negatief kijken; voor mij is het glas half vol of helemaal vol!

De jaarlijkse schoonmaak & klus dag was vorig jaar dan ook een enorm succes!

Precies! Dat doen we dit jaar weer. We willen niet met oogkleppen, op vrijwilligers najagen. Want dan is het glas altijd half leeg. Terwijl er veel mensen zijn die wél wat willen doen en daar zijn we heel blij mee. Dat kun je beter waarderen dan je druk te maken over mensen die niets willen bijdragen. We hebben zoveel leuke dingen. Dáár kunnen we beter onze aandacht en energie in steken. Het mountainbikekamp, het 120-jarig bestaan, de trainingen met de enthousiaste trainers. Er gebeurt veel, op veel vlakken; allemaal leuke dingen. Het is niemands beroep.

“We moeten nóg meer toe naar aparte teams, die sterker (samen)werken en meer zelfsturend zijn. Dat kan dan eventueel ook met een eigen budget.”

Talentvol ‘speaker’

We hebben het nog niet eens gehad over jouw enorme talent als speaker! Als er een kind van het peloton is afgereden, die alleen tegen de wind in ploetert, dan kan jij die zo geweldig toespreken: “Dat gaat hartstikke goed, een mooie duurtraining, een tijdrit! Ga lekker door!” Daar genieten we met z’n allen van, de renners, maar vooral de mensen aan de kant.

Ja, ik vind dat zalig om te doen. En dat zal ik nog wel even blijven doen.

Tenslotte

Wil je nog iets kwijt?

We zijn een goede weg in geslagen. Ik vind het leuk dat er steeds meer kinderen fietsen en dat er weer wat meer kinderen wedstrijden rijden. Maar we moeten niet alleen maar een wedstrijdvereniging worden. Als je gewoon lekker wil fietsen, is dat ook goed.

Het allerbelangrijkste vind ik dat de sfeer van de club goed blijft. We zijn wel fanatiek, maar het moet in goede harmonie blijven. Ons motto klopt dan ook: het is voor iedereen leuk om bij ASC Olympia te rijden en daar zijn we trots op! We mogen nog wat meer groeien, zowel in leden als in vrijwilligers. Iedereen doet wat hij kan. Als er kansen komen, moet je ze pakken. En als dat niet lukt, dan ook maar niet.

We weten niet wat de toekomst brengt; acht jaar geleden was er niet veel. Nu is er bij ASC Olympia al zoveel om van te genieten! En ik vind het fijn om te zien dat renners met elkaar meerijden naar wedstrijden. Dat zie ik graag; dát is een échte vereniging. Ook ik doe wat ik doe voor ASC Olympia, geheel vrijwillig en dan is het geweldig om al die mooie dingen te zien en van al die mooie dingen te genieten. Ik kijk zonnig vooruit 🙂