Power Puck

Headerfoto door Erik de Weerd

Even terug in de tijd

Uit Italië komt veel goeds (dat weet deze schrijver maar al te goed). Een van de ‘mooie zaken’ die in ‘La Terra Azzurra’ opnieuw is uitgevonden is het met de fiets knallen op onverharde wegen. Tegenwoordig noemen we dat  ‘gravelen’, in de jaren dertig vorige eeuw was het gewoon fietsen, maar dat terzijde.

De heruitvinding van het fietsen op onverharde wegen begon eind jaren negentig met de wedstrijd Monte Paschi Eroica (kortweg L’Eroica) in Toscane. Belangstellenden die aan deze koers wilden meedoen moesten ‘heroisch’ zijn uitgedost in oude wieleroutfits en ook het materiaal mocht alleen maar dateren uit lang vervlogen jaren. Elektrisch schakelen? Bah! Een mooi carbon aeroframe? Getver! Klikpedalen? Mag ik een emmertje! Stalen frames, commandeurs op de buis, pionnen met maximaal vijf tandjes, wollen truien en leren zwarte fietsschoentjes, dat is waar het bij de deelnemers om draaide! Sterker nog, beschikte je niet over een oud, afgeragd frame en een flubberende wollen koersbroek uit grootmoederstijd, dan kon je deelname wel schudden.

(bron: Bolgherese.com)

Om het allemaal nog wat heroïscher te maken zetten de organisatoren L’Eroica niet uit over verharde wegen (hoewel die in Italië soms niet erg veel onder doen voor niet geasfalteerde straten…), maar over onverharde grindwegen; sterrata. Dat laatste sloeg direct aan en niet alleen bij de deelnemers die wegzwijmelen bij nostalgie en historie. Vanaf 2007 staat de wedstrijd namelijk ook op de profkalender.

Tegenwoordig kent iedereen de wedstrijd als de Strade Bianche. De middle aged men in wool (mawols) hebben daarbij plaatsgemaakt voor young aged men in lycra (yamils) op speciale gravelbikes van carbon. De erelijst is er inmiddels een waar de vingers bij kunnen worden afgelikt. Onder meer Fabio Cancellara (3x), Philippe Gilbert, Julian Alaphilippe, Wout van Aert en dit jaar Mathieu van der Poel kwamen als winnaars over de meet. De wedstrijd is de afgelopen jaren enorm in de pikorde van ‘belangrijkheid’ gestegen. Wanneer je de Strade Bianche hebt gewonnen dan ben je echt wel iemand in het profpeloton. Kachelhout staat niet op het podium in Siena.

NK Gravel

Enfin, de Strade Bianche heeft dus gezorgd voor een grote populariteit voor het fietsen op onverharde en semiverharde wegen. Ook in ons land. En daarom stond afgelopen zaterdag (13 november) in de gemeente Epe de eerste officiële NK Gravel op de agenda. Rondom het buurtschap Dijkhuizen, wie kent het niet, was een tamelijk technisch parcours van 7,5 km uitgezet over zandwegen en paden.

Onder de deelnemers bij de vrouwen was ook een Olympiaan, Puck Pinxt, die tijdens wedstrijden uitkomt voor het development-team Off Road Cycling Ter Aar (ORCTA). De dames kregen een wedstrijd bijna 70 km voorgeschoteld, negen rondjes dus. Puck moest het opnemen tegen niet de minste namen. Wat te denken van Demi Vollering, dit jaar winnaar van onder andere Luik-Bastenaken-Luik en La Course of Lorena Wiebes, de sprintbom uit Uithoorn die afgelopen wegseizoen een dozijn keer de armen in de lucht kon steken. O ja, er stond ook nog een andere, maar minder bekende Puck op de startlijst, ene Puck Moonen.

‘Onze’ Puck deed het meer dan verdienstelijk, hoewel het daar aanvankelijk niet naar uitzag. ‘Na de neutralisatie ging het direct los onder commando van SD Worx en team DSM’, aldus Puck. ‘We hadden nog geen ronde gereden toen ik onderuit ging. Ik dacht aanvankelijk dat dit ‘einde wedstrijd’ voor mij betekende, maar ik heb samen met een ander meisje toch maar de achtervolging ingezet’. Inmiddels was het peloton volledig uit elkaar geslagen waardoor Puck en haar compagnon van groepje naar groepje konden rijden. Bij het ingaan van de vierde ronde sloten zij weer aan bij de eerste rensters in de wedstrijd. ‘Het voordeel was wel dat ik crosservaring heb’, zo vertelde Puck. ‘In het parcours zaten namelijk niet alleen gravelpaden en wat asfalt, maar ook twee zware modderstroken. Daar kon ik veel tijd goedmaken op de eersten’.

Veel tijd om te recupereren was er echter niet. Nauwelijks was ze aangesloten of Demi Vollering en Floortje Mackaij trokken het gas vol open. Even later zette Lorena Wiebes de achtervolging in. Puck kon zich daarachter echter prima handhaven in een zevenkoppig groepje, met daarbij ook de minder bekende Puck Moonen. Overigens zaten ook in dit groepje voornamelijk (semi-)profs. ‘We bleven Lorena Wiebes lang in het zicht houden, maar kwamen uiteindelijk niet meer terug bij haar omdat in ons groepje het tempo af en toe stokte’. Na 70 kilometer koers – en nog geen anderhalve minuut na de koplopers – stormde het zevental na een kleine twee uur koersen op de finish af, waarbij onze Puck op een zwaarbevochten zevende plaats beslag legde, vlak voor haar minder bekende naamgenoot. Daarmee kon de Amsterdamse met een meer dan voldaan gevoel terugkeren naar de bewoonde wereld.

p.s. voor meer foto’s en filmpjes zie het Instagram-account van de minder bekende Puck Moonen.

De kopfoto van dit artikel is gemaakt door Erik de Weerd. Hartelijk dank voor het mogen gebruiken van je foto, Erik!