Thuiswedstrijd

Het Kampioenschap van Amsterdam

Door: Martijn Sargentini

 Op Sportpark Sloten lijkt het vrijwel droog. Dat is ook wat de regenradar al aangaf: geen regen tot 12 uur. Wie net met de fiets is gekomen, weet beter: boven het circuit zweven onzichtbare neerslagwolken. Sta je langs de kant, dan heb je daar nauwelijks last van. Maar iedereen die een rondje fiets, wordt kletsnat.

Vandaag is Het Kampioenschap van Amsterdam voor de jeugdcategorieën. In de eerste wedstrijd rijden categorie 1 tot en met 4 en in de tweede race starten 5, 6 en 7. Olympia heeft in alle leeftijdsklassen deelnemers, hun namen staan al op het inschrijfblad: Faas, Ilya, Coco, Semme, Filippo, Lorenzo, Isa, Pieter, Chris en Samuel. Zelf ben ik voor deze speciale gelegenheid ‘wedstrijdbegeleider’, een verplicht onderdeel van de opleiding tot Wielertrainer 2. Vandaag coach ik Lorenzo. Hij loopt net samen met zijn ouders de kantine binnen, onherkenbaar ingepakt in vijf lagen regenkleding. Ik leen hem het Olympia-jack van mijn zoon dat ik had meegenomen. Dat hoort er tenslotte toch bij: racen doe je in clubkleding. We spelden zijn nummer op en doen een voorbespreking.

Lorenzo is pas sinds september lid, en woont ook nog niet zo lang in Nederland. Hij rijdt mee met de trainingen op de weg en in het veld, en heeft vorige maand ook al in Amstelveen en bij de Bataaf in Zwanenburg de kampioenschappen gereden. Over twee weken wordt hij dertien.

In Amstelveen, zo vertelt hij, moest hij halverwege lossen en kreeg hij op het einde kramp. En er was iets met zijn achterwiel, dat voelde niet helemaal goed. Hij besloot toen samen met Faas achter de grote groep de wedstrijd uit te rijden. Maar vandaag is zijn doel om in het peloton te blijven. Dat zal misschien lastig worden, maar hij is duidelijk van plan het te proberen.
Als wedstrijdbegeleider moet ik hem op een positieve manier coachen, dus vertel ik hem dat het makkelijker is om bij te blijven als je vóórin het peloton zit, in plaats van achterin. Dat klinkt logisch, maar ik besef dat ik makkelijk praten heb vanaf de kant. Dus, zeg ik, ‘als je toch moet lossen, is dat helemaal niet erg. Als je daarachter dan in een groepje terechtkomt, kun je ook samen blijven werken en nog sprinten voor je uitslag’. Dat spreken we af.

Buiten check ik zijn fiets en monteer ik een transponder. Zijn achterband blijkt vrijwel leeg, ik duw ‘m met mijn duim in tot op de velg. Terwijl ik er zes bar in pomp, voelt het alsof ik mijn rol als wedstrijdbegeleider toch serieus goed aan het invullen ben. Intussen winnen Olympianen Chris en Semme hun wedstrijdjes. Dat begint goed.

Categorie 5, 6 en 7 starten samen en het gaat gelijk snel vanuit de start. Na de eerste ronde is er een grote groep gevormd en ik zie de groene helm van Lorenzo. Hij zit netjes in de eerste helft van de groep. Isa, Pieter en Filippo zie ik ook. Faas en Ilya rijden er samen kort achter. Één ronde later: hetzelfde beeld. Niemand komt vooraan echt weg terwijl wel telkens een paar rennertjes lossen. De zon komt heel even door wolken. Onder het juryhok wacht een boeket bloemen geduldig op de uitslag.

Martin is als altijd de speaker en sfeermaker met een positieve boodschap voor iedereen. Mijn eigen voorgenomen aanmoedigingen vanaf de kant lijken op te lossen in de onzichtbare neerslag, maar het maakt niet uit: Lorenzo rijdt elke doorkomst bij de eerste tien en schuift telkens op het viaduct zelfs een paar plekjes naar voren.

Het begint opnieuw te regenen.
In de nagalmende bel versnelt de voorste groep van vijfentwintig jongens en meisjes voor hun finale. Het peloton wordt op het viaduct uiteen getrokken en het is dan altijd maar afwachten wie je vijf minuten later op de finish ziet afstormen. Dat blijkt de complete groep, met vier renners die zich een paar lengten hebben losgemaakt. Bijna is een fotofinish nodig om te zien wie eerste is: Ben van Schaik wint nipt de sprint van Isa. Lorenzo eindigt knap op plek 13. Van de twee renners uit cat. 7 die nog één ronde extra moeten, is Filippo de sterkste. Zo mag de ene Olympiaan na de andere vandaag het podium op tijdens deze thuiswedstrijd.
Voor de gelegenheidscoach voelde dit Kampioenschap van Amsterdam ook als een hele overwinning. Al was het misschien alleen maar vanwege het volpompen van een achterband.