In Memoriam Harold Brandwijk

Het sloeg in als een bom, het belletje dat onze voorzitter Martin Spel twee weken geleden kreeg van Jonathan en Valentijn, de twee zoons van onze MTB-trainer Harold Brandwijk. Hun vader was de dag ervoor tijdens een MTB-ritje met Jonathan in Lage Vuursche getroffen door een hartstilstand. Hoewel hij snel kon worden gereanimeerd, mocht dit niet meer baten. Harold overleed op 53-jarige leeftijd terwijl hij deed wat hij zo graag deed: lekker raggen op een tweewieler door de modder.

De wegen van Harold en ASC Olympia kruisten elkaar voor het eerst in oktober 2016 toen Valentijn lid van de club werd. Het warme clubgevoel was ook wel aan Harold besteed en binnen de kortste keren was ook hij Olympiaan. Harold was geen ‘stilzitter’. In 2017 haalde hij zijn trainersdiploma en binnen de kortste keren was hij trainer en coördinator van de MTB-groep. Het hele jaar trainde hij de MTB-Olympianen: in het seizoen op donderdagavond en in de winter op zaterdagochtend. Los daarvan organiseerde hij ook jaarlijks het MTB-kamp en was hij sinds een jaar bestuurslid van de vereniging. Eigenlijk was Harold veel meer dan een trainer. ATB-mentor is misschien meer op zijn plaats. Iedereen was namelijk welkom, van het grootste talent tot de Olympiaan die bij wijze van spreken eigenlijk ‘beter een andere sport kon kiezen’. Het maakte Harold helemaal niet uit of je goed was of wat minder hard kon fietsen. Wanneer je maar plezier had en lekker meedeed. Zijn enthousiasme en humor waren aanstekelijk. Bij Harold ging het vooral om ‘wij’ en niet om ‘ik’. Vaak is het andersom in de wielersport. De zaterdagochtend tijdens de wintermaanden kon nog zo koud en nat zijn, steevast stond een grote groep ’s ochtends om 10 uur startklaar en te trappelen om te beginnen. Voor velen was de training ‘een warm bad’, een veilige omgeving waar iedereen op zijn of haar eigen manier z’n ding kon doen. Maar wel met een glimlach op het gezicht want Harold  was bepaald geen zuurpruim en hield wel van een grap en een grol. Fietsen een stressvolle bezigheid? No way!

De MTB’ers liepen weg met hun trainer. En ook de hulptrainers Martijn en Robin konden het geweldig goed met hem vinden. Harold bedacht altijd weer iets leuks voor de training, geen sinecure in een grote stad zonder veel groen. Een beetje klooien in het zand in Park de Oeverlanden, naar het Twiske of gewoon op Sloten over pallets knallen, Harold bedacht het allemaal samen met Martijn en Robin. En de MTB-groep? Die genoot met volle teugen.

Zoals gezegd zorgde het bericht van Harold’s overlijden voor veel beroering. Een van onze steunpilaren is heengegaan, veel te vroeg en totaal onverwacht. Je kan als club nog zo oud zijn, nog zo veel titels hebben gewonnen; het zijn mensen als Harold die onze club dragen en groot maken. Harold, bedankt voor alles!!

Drie Olympianen die Harold van nabij hebben meegemaakt bij Olympia – Martin, Robin en Martijn – hebben hieronder hun gedachten op papier gezet ter herinnering aan Harold.

Martin Spel – Voorzitter ASC Olympia

 “Altijd Ruzie”

De laatste jaren was Harold de organisator van het jaarlijkse MTB-Kamp van ASC Olympia. Hij regelde de locatie en coördineerde het vervoer er naar toe en terug. Al een flink aantal jaren hadden we daarvoor een aantal Huizen, groot genoeg om een grote groep Olympianen te herbergen. Maar Harold zou Harold niet zijn wanneer hij toch ook wel weer eens naar een andere omgeving zou willen. Zo geregeld, zo afgesproken. En dat jaar complementeerde we de groep met een aantal gravelaars. Door de ervaring van Harold waren de routes in de omgeving al bekend en konden we op niveau deze rijden. Met een ochtend- en een middagrit, op de zaterdag en zondag werden de kilometers wel gemaakt. Tussendoor hadden we ontbijt, lunch en Diner. Inkopen daarvoor werden door Harold gedaan, dus altijd genoeg van alles. Het hele weekend was er een leuke sfeer en kreeg iedereen de ruimte die men wilde. Juist dit ongedwongen karakter was ( en zal het altijd zijn) kenmerkend voor de MTB-kampen. Een dolletje hier en een dolletje daar, elkaar eens even flink “afzeiken” en vooral niet altijd even vriendelijk over elkaar zijn. Maar wanneer er geholpen moest worden maakte vele handen licht werk. Harold was hierin altijd een voorbeeld en een belangrijk onderdeel van de sfeer die er was. In dit spel van grappen en opmerkingen wisten  Harold en ik elkaar altijd makkelijk te vinden en dus werden er meer dan eens, over en weer, opmerkingen gemaakt over elkaars fietskwaliteiten, verstandelijke vermogens of lichamelijke omvang. De meeste kids kenden deze fratsen wel en waren er aan gewent, echter niet allemaal. Zo gebeurde het dat aan het eind van het MTB-kamp bij terugkomst bij Olympia, een van de kids tegen zijn moeder zij; “mama Harold en Martin hebben altijd ruzie”. En daarom zal ik Harold ongelofelijk missen.

Robin Limonard –Trainer ASC Olympia

Vrijdag, laat in de ochtend, gaat de telefoon. “Harold” staat er op het scherm. Vreemd denk ik nog. We hebben wel contact met elkaar, maar eigenlijk altijd over de app. Wanneer ik opneem wordt mij verteld dat Harold is overleden. Ik ben even stil. “Met wie spreek ik nu dan?”, vraag ik. Ik denk namelijk dat ik met een volwassen familielid of een vriend van Harold spreek. “Met Valentijn en met Jonathan” hoor ik aan de andere kant. Wat moedig van die jongens, dat ze me hier zelf over opbellen. Nog erger wordt het wanneer ze vertellen dat Jonathan er, in zijn eentje, bij is wanneer Harold het verschrikkelijke overkomt. Wat zal hij geschrokken zijn. Ik ben wel opgelucht als ik hoor dat er snel mensen hem komen bijstaan om hulp te bieden.

Een half uurtje later komen Timo en Tobias thuis. Ik probeer te vertellen wat ik net gehoord heb. Bij mij komt het nu echt binnen. Door de emoties kan ik amper zeggen van wat ik wil zeggen. Ze kunnen niet geloven dat dit gebeurd is.

Want wat hebben we een mooie tijd gehad met Harold.

Harold was altijd behulpzaam. Ik weet nog dat hij Timo naar zijn oma heeft gebracht nadat hij gevallen was op de training. En dat lag niet bij hem op de route. Ook voor de training hielp hij altijd iedereen wanneer er problemen waren met de fietsen. Wanneer het vlak voor de aanvang van de les was ging het wel met een zucht en een vloek. Maar hij zorgde er wel altijd voor dat iedereen met de les mee kon doen. Dat was belangrijk voor hem.

Alleen al het feit te weten dat Harold les ging geven was genoeg reden om naar de training te komen. Op zijn manier lesgeven was uniek. Als hij begon met de oefeningen uit te leggen was iedereen stil en had hij meteen de aandacht. Hij kon ook goede tips geven omdat zijn MTB-techniek heel goed was. Technisch kon hij fietsen als de beste. Dat iedereen plezier had tijdens de lessen was voor hem het belangrijkste. Ondanks dat hij deze pas voorbereidde op weg naar de training toe, waren ze afwisselend en zaten ze goed in elkaar. Tijdens de les of tijdens de ACC ging het er af en toe wild aan toe. In de onderlinge strijd sloegen we liever over de kop dan dat we ons lieten inhalen. En dat alles met een flinke grijns op ons gezicht.

Harold zag je genieten als hij weer een technisch stuk had gefietst in de Rock Garden in Amsterdam Noord. Hiervoor was hij dan weer zo dapper om eerst de Schotse Hooglanders, die recht voor zijn neus stonden, van het parcours af te jagen. De beste manier om tussen de stenen door te rijden of een mooie sprong te maken deelde hij dan meteen weer met de jongens. Ook dan zag je hem genieten om te zien hoe zij hun angsten konden overwinnen en te zien hoe ze, na een paar keer oefenen, toch de route konden afleggen zonder dat ze met hun voeten de grond aanraakten. Zelfs fietsend de weg ernaartoe was een feest. Harold had dan mooie en sterke verhalen met veel humor, waardoor de jonge jongens amper in de gaten hadden dat ze best wel een eind moesten fietsen.

Zonder Harold zou de MTB-training niet zijn wat het nu geworden is. Dankbaar zijn we voor wat hij voor Olympia betekend heeft en wat hij aan de jeugd heeft bijgebracht.

Martijn Sargentini – Trainer ASC Olympia

Als Harold Brandwijk zijn wekelijkse mountainbiketraining startte, deed hij dat altijd met een goed humeur. Zijn lessen gaf hij op gevoel en met een mix van ervaring en groot plezier. Bij hem deed je nooit iets fout, wel kon hij jij leren hoe je het de volgende keer nóg beter kon doen.

Onder zijn leiding zagen we de groep de afgelopen winters steeds verder groeien, in omvang en in vaardigheid. Jonge Olympianen reden weer vaker vooraan in de cross, maar van Harold hoefde je niet hard te rijden. Zolang je maar lol had tijdens de les. Iedereen die meedeed, was voor hem gelijk. Harold motiveerde, enthousiasmeerde en bleef altijd en bij iedereen behulpzaam en geduldig. Hij spande de linten langs het speelveld en gaf iedereen daarbinnen de vrijheid om zijn eigen pad te kiezen. Kinderen die bij hem kwamen proeflessen, zagen we vrijwel altijd opnieuw terug.

Harold was een Olympiaan die nooit binnen op de piste kwam. Buiten de baan zocht hij zijn weg langs los zand, diepe, zuigende modder, waterplassen en sneeuwresten. Die plekken moest je opzoeken in plaats van ze te ontwijken, zo leerde hij de crossende kinderen bij de club. Bij zes graden boven nul en regen verschenen hij en zijn zoons gewoon in korte broeken op de training. Had iemand een lekke band, dan slaagde hij erin die binnen een handomdraai te vervangen. Vrijwel alles kreeg hij onderweg gerepareerd met niet meer dan een tooltje uit zijn zadeltas. Een fietsende technisch ingenieur met een voorliefde voor ruig terrein en alle elementen die hem en zijn materiaal uitdaagden. Nog geen maand geleden reed hij in Roubaix opnieuw de stenen uit de kasseistroken. Afgelopen week fietste hij in de Lage Vuursche zijn laatste ronde.

We zijn hem dankbaar voor alles wat hij de club gaf en de jeugd heeft bijgebracht. En we missen hem. Als geweldige trainer, als betrokken clubman en vooral als fantastisch mens.