In het wiel van: Annemie Ploeger – gepassioneerd wielertrainer
Het is een zonnige zaterdagochtend. Een van de laatste ‘Indian Summer’ dagen die we dit jaar nog hebben. We zitten in de tuin vlakbij ASC Olympia, waar ze zojuist een mountainbike training heeft gegeven. We zijn blij dat we even met haar kunnen kennismaken. Voor onze rubriek ‘In het wiel van …’ praten we met Annemie Ploeger, één van de enthousiaste en gepassioneerde ASC Olympia trainers.
Hoe ben je aan het wielrennen geraakt?
Ik heb altijd van fietsen gehouden, maar dan op een gewone fiets; niet op een racefiets of mountainbike. Als het mooi weer was, ging ik lekker een tochtje maken. Dát was het voor mij fietsen. Mijn dochter Veerle was een beetje anders: zij hield ook erg van fietsen, maar wilde vooral hard fietsen. Toen Veerle 7 jaar was, vond ik ASC Olympia als wielervereniging waar ze terecht kon. Ze is eerst in de winter gaan mountainbiken en daarna bij start van het nieuwe seizoen ook wielrennen.
Het eerste jaar stond ik vaak langs de kant. Niet alleen om Veerle aan te moedigen, maar ook om te kletsen met andere ouders. Hoe gezellig dat ook was … ik vond het wel zonde van mijn tijd. Ik vond dat ik de tijd die ik bij ASC Olympia was, ook wel nuttig(er) kon besteden. Er werd toen verteld dat ouders ook mochten meefietsen. Dat heb ik toen een jaar gedaan. Op een racefiets van de vereniging. Wim Overdevest was toen de trainer van de allerkleinsten; toen nog een groepje van 2 á 3 wielrenners. Het was heel prettig voor Wim dat ik kon meefietsen, want als een renner wat langzamer was of een lekke band had, kon ik bijspringen.
Dat ging door in de winter, ik fietste mee met de mountainbikers en ging als begeleider mee met mountainbike weekend. Vervolgens kwam de vraag die ik wel had verwacht: “Wil je niet zelf ook trainer worden?”.
Wat was toen je antwoord?
In eerste instantie dacht ik “Nee hoor. Ik heb een drukke baan en een gezin.” De rol als assistent van de trainer vond ik wel prima. Toen heeft ASC Olympia voorzitter Martin Spel een goed gesprek met me gevoerd. Hij vertelde dat het meeviel; dat de opleiding maar vier zaterdagen was en dat ik daarna nog steeds kon assisteren bij de training. Wanneer een trainer een keer niet zou kunnen, kon ik het in ieder geval ‘officieel’ overnemen. Dus toen ben ik dat gaan doen!
De trainersopleiding van de KNWU?
Het was een officiële KNWU opleiding tot Wielertrainer. Die werd op locatie bij ASC Olympia gegeven. Er waren vier ouders van ASC Olympia, maar ook ouders van ZWC DTS, WTC de Amstel en nog een andere wielervereniging. Zij kwamen naar het ASC Olympia clubhuis en de wielerbaan om de cursus te doen. Naast de vier zaterdagen was het nog wel iets meer werk, want je moest opdrachten uitwerken en daarop kreeg je weer feedback. Het kostte echt wel wat tijd, maar ik heb er ook veel van geleerd. Bovendien was ik daarna officieel Wielertrainer 2 🙂
Wat fijn voor de club!
Dat kwam ook goed uit, want kort daarna kreeg Wim een blessure. Ik kon meteen invallen! Wim stond dan aan de kant aanwijzingen te geven en ik gaf de training in m’n eentje. De groep werd steeds groter. Dat was erg leuk en ik was heel blij dat Marcel van Schaik erbij kwam. Omdat Wim een nieuwe baan kreeg, kon hij niet meer om 17:30 uur bij de training zijn. Ook Evelien Remmers heeft haar opleiding tot Wielertrainer afgerond. Nu doen we de wielertrainingen van 17:30 uur met z’n drieën.
En je houdt ook van mountainbiken?
Mountainbiken vind ik heel leuk, maar dat deden we eigenlijk alleen in de winter. Vorig jaar zijn we gaan nadenken of we niet niet ook in de zomer mountainbike trainingen konden gaan geven. Toen heeft Harold Brandwijk – vader van Jonathan en Valentijn – ook de opleiding tot wielertrainer gedaan. Hij is een echte mountainbiker en wilde wel mountainbike trainingen geven. Daarbij wilde Evelien ook verder met mountainbiken. Nu zijn we met vier wielertrainers voor de jeugd.
Dat is wel een mooie club!
Jazeker! En we kunnen nog best een paar mensen erbij gebruiken. Dan zijn we flexibeler en kunnen we beter aansluiten op de verschillende niveaus. Bijvoorbeeld: in de zomervakantie was ik de enige trainer en dus was er maar één training voor alle leeftijden. Het is écht een uitdaging om zowel de allerjongsten (7 jaar) als de ouderen een leuke training, op hun eigen niveau te bieden.
(Lachend) Het doet een groot beroep op je improvisatie-talent; elke week is weer anders, omdat er andere of nieuwe mountainbikers zijn. Ook bij minder goed weer moet je de training aanpassen. Je bent dan veel aan het puzzelen. Dat is aan de ene kant heel leuk en spannend, maar we zijn vrijwillige trainers en het is soms ook wel vermoeiend.
Vind je nog wel tijd om zelf op de racefiets te stappen?
In het begin had ik wel eens een groep jongens die flink konden trappen. Dan trapte ik zelf ook lekker mee. Op dit moment zijn de kinderen van mijn groep zo jong, dat ik de training niet meer voor mijzelf doe. Dan moet je buiten de lessen ook zelf trainen en het is nog best lastig om daar tijd voor te vinden. Veerle is gestopt met atletiek en is nu ‘fulltime’ wielrenner. Veerle is inmiddels 15 jaar oud en rijdt veel harder dan ik. Ze rijdt nu ook wedstrijden en ze heeft meer tijd en zin om te fietsen. Daar zie ik wel mogelijkheden voor mijzelf om aan mijn conditie te werken.
Wie is Annemie? Wat doe je voor werk?
Ik heb psychologie gestudeerd – niet de klinische richting; ik ben geen therapeut, maar ik ben de onderzoekskant opgegaan. Toen ik afgestudeerd was, ben ik het psychologisch onderzoek ingerold. Mijn afstudeerrichting is ontwikkelingspsychologie en daaruit is interesse voor evolutiepsychologie ontstaan. Ik kon op de Universiteit van Amsterdam blijven voor een promotieonderzoek, dat ik in 2008 heb afgerond: ‘Towards an integration of evolutionary psychology and developmental science: New insights from evolutionary developmental biology‘
Een proefschrift? Da’s een hele bevalling …
Dat viel eigenlijk wel mee! Omdat ik een heel theoretisch proefschrift heb geschreven, had ik geen problemen met experimenten doen. Ik houd ontzettend van lezen en schrijven en ik kon mijn tijd zelf indelen, dus ik heb minder geworsteld dan de meesten. Je moet je motivatie wel helemaal uit jezelf halen, want er is erg weinig begeleiding. Na mijn promotie kon ik bij de universiteit blijven als docent. Ik doceer ontwikkelingspsychologie, evolutiepsychologie en dierpsychologie.
Je hebt ook een boek geschreven …
Inderdaad. Door mijn eigen ervaring als moeder, ben ik vanuit een evolutionair perspectief naar de ontwikkeling van kinderen gaan kijken. Dat werd ‘De evolutie van een kind‘ – het laat ons op een andere manier kijken naar het opgroeien en opvoeden van kinderen.
[Je kunt het boek van Annemie hier bestellen via Uitgeverij Nieuwezijds]
Terug naar het fietsen en een nadeel daarvan: ben je wel eens gevallen?
Ik was nog nooit gevallen en tegen het asfalt smakken is iets waar je altijd tegenop ziet. Gelukkig ben ik met racefietsen nog steeds niet gevallen. Ook met mountainbiken was ik nooit gevallen, maar vorig jaar, tijdens een training redde een van de kleintjes het niet de heuvel op. Ik moest afstappen, maar omdat het zo glad was, ben ik de hele helling naar beneden gegleden! Dat leverde een prachtig plaatje op; ik op m’n billen in de modder!
Je ging vaak met Veerle naar wedstrijden , hè?
Met Veerle ben ik in het weekend bijna altijd meegegaan. Tenzij het een wedstrijd was tijdens de trainingstijden. Dan kon ze meerijden met Marcel, maar inmiddels kan ze zelf ook op de fiets. De Amsterdamse Cross Competitie (ACC) heb ik gemist, omdat we op zondagochtend zelf mountainbiketraining hadden. Inmiddels zijn onze mountainbiketrainingen verplaatst naar de zaterdagochtend (van 10:00 uur t/m 11:30 uur). Je hebt wel een beetje geduld nodig om mee te gaan naar wedstrijden; je kind komt maar af en toe voorbij. Ik begrijp best dat ouders willen uitslapen en niet met hun kind naar wedstrijden gaan, maar als je er eenmaal bent is het echt wel leuk en de kinderen zijn zó enthousiast!
Zo kom je nog eens ergens!
Je komt inderdaad ook op de gekste plekken. We waren eens naar fietsclub De Mol in Dordrecht. Wij hebben geen auto, dus dan gingen we met de fiets in de trein naar Dordrecht, door de stad en een buitenwijk en kwamen we uiteindelijk bij de wielervereniging. En vorig jaar zijn we naar Zuidschermer geweest bij Alkmaar; midden in de polder, een loodzwaar parcours en soms vol in de wind. Daar hoefde ook nauwelijks iets te worden afgezet, want daar kwam bijna nooit iemand!
Een van de leukste ervaringen was het Nederlands Kampioenschap in Amersfoort. Wat een spektakel! Heel goed georganiseerd, een geweldige speaker en alles was keurig afgezet. Veerle moest 13 ronden rijden over een parcours met een flinke beklimming. Zwaar naar boven en heel snel omlaag met 60 km/h! We hadden de week tevoren al even rond gereden daar en ontdekten dat er onderaan de afdaling een putdeksel in een bocht lag! Ik heb de nacht ervoor slecht geslapen. Niet vanwege de uitslag – want het meedoen was al gewéldig – maar omdat ik inzat over die putdeksel, precies in de bocht onderaan de helling. Grote voordeel van het NK is wel dat er geen beginners meerijden.
En dan die grote oranje bus van de KNWU …
… met een uitklapbare voorkant dat als juryhuis dienst doet en waar ook de prijsuitreiking is. Plus die grote opblaasbare finishboog. Een heel bijzonder sfeertje, echt een happening! Het Nederlands Kampioenschap vond ik wel de leukste ervaring tot nu toe.
Houdt je man ook van fietsen?
Als ik vraag: “Zullen we een rondje fietsen?” vindt hij dat best leuk. Maar bij hem is het alles of niets; naar zijn werk fietst hij altijd als een idioot, heel hard. Maar op zondagmiddag ziet hij dat als relax-tijd en bij het eerste beste terras waar we langs fietsen, zegt hij “Zullen we daar even gaan zitten?”
Dat heeft een ander doel …
Hij heeft wel een mountainbike. Aangeschaft na een team-uitje van z’n werk. Eerst ging hij zelf op pad wanneer onze andere dochter Meander klim-les had, maar dat is inmiddels gestopt en nu staat de mountainbike onaangeroerd in onze schuur. Helaas is zijn mountainbike voor mij te groot. Ik kaart wel eens aan dat het wellicht logischer is, dat ik – als mountainbiketrainer – een eigen mountainbike heb, maar daarover zijn de meningen nog verdeeld.
Nog eens vragen als er meer spinnenwebben op zitten!
Hij is ook wel mee geweest naar wedstrijden van Veerle als ik niet kon. Maar hij was meer actief tijdens de atletiek-les van de kinderen; tijdens de les van de kinderen, was er een hardloopgroep voor ouders. Dat heeft hij jarenlang gedaan, maar door een knieblessure moest hij stoppen. Daarna heeft hij een jurycursus voor atletiek gedaan en is hij nu actief jurylid bij atletiekwedstrijden. Bij atletiekwedstrijden zijn altijd veel juryleden nodig, vanwege alle verschillende onderdelen. Hij is echt actief betrokken bij de atletiekvereniging.
Van 2 naar meer dan 25 mountainbikers …
De afgelopen jaren is het aantal mountainbikers flink toegenomen; van 2 in de begintijd naar zo’n 25 kinderen en volwassenen vanochtend bij de mountainbiketraining. Het mountainbiken was vroeger echt bedoeld om in de winter je conditie bij te houden. Tegenwoordig is het een volwaardige discipline bij ASC Olympia! In het begin was Veerle de allerjongste. Nu ik zelf trainer ben, zie ik dat de allerjongsten wellicht het lastigste zijn voor trainers. Veerle was wel een volhouder, maar ze werd ook altijd heel enthousiast ontvangen door onder andere Martin, die altijd joviaal is.
Ik herinner mij dat Veerle een keer aan het begin van de training in een plas water was gevallen en helemaal nat was. Gelukkig had ik droge kleren mee en een deken, dus aan het eind van de training kon ze schone kleren aan. Er waren die dag baanwedstrijden in het Velodrome en we zijn na de mountainbiketraining nog even gaan kijken. Veerle was weer helemaal opgewarmd en enthousiast.
Knap hoor. Er zijn ook kinderen die dan zouden opgeven.
Dat klopt, maar Veerle is een doorzetter! Bij de zomertrainingen waren er in het begin nog geen gesplitste groepen. Bij de eerste les heeft Wim haar toen apart begeleid, waarvoor ik hem heel dankbaar ben. Kort daarna reed één piepklein meisje tussen de ‘grote mannen’ op de baan. En ze kletste ook nog eens lekker met iedereen. Het jaar daarop werd de groep gesplitst en was er helaas niet zo veel aansluiting meer. Bij atletiek waren toen veel meer kinderen en veel contact en gezelligheid.
Het werd toen even wat moeilijker totdat ook leeftijdgenoot Fenna ging rijden op de baan. Fenna is een échte ‘Power Lady’. Veerle en Fenna zijn goed aan elkaar gewaagd; Veerle werd echt fanatieker en ging ook meer wedstrijden rijden. Toen ze eenmaal in de 18:30 uur groep zat moest ze wel fanatiek zijn, want die gaan heel hard. Daarna kwamen ook Carola en Cato erbij en ze kunnen goed met elkaar overweg.
ASC Olympia … echt een leuke vereniging hè?
Ja. Ik vind dat heel opvallend. Ik ben zeven keer mee geweest met mountainbike weekend. Het is echt heel gezellig, geen problemen en niemand doet moeilijk. De catering is heel goed, Wim zorgt voor heerlijk eten en Martin doet het sociale én hij zorgt dat iedereen zijn corvee doet. Dus ja … ASC Olympia is écht een leuke vereniging.
Wil je nog iets meegeven aan de lezers?
We gaan ouders nog weer benaderen om trainerscursus te gaan doen. We moeten eerlijk zijn dat het een verantwoordelijkheid is, maar we hebben ze vooral écht nodig. We zijn op zoek naar mensen die willen bijdragen aan de training. Zeker als ASC Olympia blijft groeien moeten er mensen bij, anders komen kinderen terug van een training die misschien te zwaar was of juist veel te gemakkelijk. Dat is niet leuk en dat willen we voorkomen. We zijn allemaal vrijwilligers – niet alleen trainers, maar ook bestuur – en het zou goed zijn als de groep wat groter wordt.
Dat is een heldere boodschap. Hartelijk dank voor het leuke gesprek, Annemie!
